บทที่ 3
หลังใช้เวลาในช่วงค่ำของวันไปกับการพูดคุย และมื้ออาหารค่ำที่จงใจทำเพื่อเลี้ยงเด็กตรงหน้าอย่างเต็มที่ แพทย์ประจำปราการเหมันต์ก็ได้เข้ามารายงานสภาพอาการของปกรณ์ในตอนนี้ที่ยังคงต้องพักฟื้นหลังจากที่การใช้พลัสม่าต่อเนื่องติดต่อกันเป็นเวลานาน ได้ทำให้เกิดผลข้างเคียงขึ้นหลายอย่างต่อเด็กชาย ที่ยังทำให้ต้องเฝ้าดูอาการต่อไป
การได้นึกไปถึงตอนที่เขาผ่านสถานการณ์เฉียดอันตรายมาได้เพราะปกรณ์
ก็ได้ทำให้เขาได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างต่อปกรณ์ได้แล้วเช่นกัน
หลังจากที่นายพักฟื้นตัวเองจนหายดีแล้ว ฉันไม่คิดจะกักตัวนายไว้ที่นี่ นายพร้อมเมื่อไหร่ก็ไปตามทางของนายได้เลย
คำพูดเช่นนี้อาจจะฟังดูไร้ซึ่งความโอบอ้อมอารีต่อเด็กคนนึงและดูจะตัดรอน ความหวังหลายๆประการของเด็กชาย
แต่นัยต์ตาซื่อๆที่มองกลับมาก็ดูจะยอมรับและเข้าใจได้อย่างรวดเร็วกว่าที่คิด
รชตะใคร่ครวญทุกอย่างอยู่ในใจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยประโยคต่อมา
และอีกทางเลือก นี่คือข้อเสนอด้วยความเต็มใจของฉัน
ฉันอยากให้นายมาอยู่ด้วยกันที่นี่ เพราะสถานการณ์ทางบ้านของนายเองที่เปลี่ยนไปแล้ว
หรือนายอยากจะกลับไปอยู่กับอชิระเพื่อจะได้ไปอยู่กับพี่ชายของนาย ทุกอย่างนายต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง
ปกรณ์อยู่ในฐานะผู้ช่วยชีวิตที่เขาต้องตอบแทนน้ำใจ
และสถานการณ์ในตอนนี้ของปกรณ์ได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับอชิระซึ่งเป็นผู้ที่เขารู้จักเบื้องลึกเบื้องหลังของอีกฝ่ายดี
การที่เขาคิดปล่อยปกรณ์ไปในตอนนี้อาจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุดของการตอบแทน มอบที่พักพิงและความปลอดภัยอย่างสูงสุดให้อีกฝ่าย คือวิธีการตอบแทนของเขา แม้โลกของตนเองในตอนนี้อาจจะเป็นอันตรายรอบด้านที่พร้อมจะเข้ามาหาเด็กชายได้ทุกเมื่อตราบใดที่เขายังคงคิดมุ่งหน้าไปในเส้นทางที่กำลังเลือกเดินไปอยู่นี้ก็ตาม
นายจะเป็นผู้เลือกชะตาชีวิตของตัวนายเอง แล้วยอมรับผลของสิ่งที่นายเลือกใช่มั้ย?
แน่นอนครับ
ผมยังไม่แน่ใจหรอกว่า จะอยู่กับคุณไปนานเท่าไหร่ แต่ขออยู่กับคุณไปก่อนระยะหนึ่ง
เด็กชายตัดสินใจได้ในทันที หัวใจรู้สึกพองโตขึ้นจากการที่เขาเอ่ยปากให้อยู่ที่นี่ด้วยกันด้วยตนเอง
แม้ในใจตอนนี้จะยังมีเรื่องความกังวลถึงพี่ชายเข้ามาอยู่เป็นระยะๆ แต่ตัวเขายังไม่คิดว่าตนเองจะพร้อมไปอยู่กับอชิระเช่นกัน ยิ่งหากตัดสินใจกลับไปอยู่กับคนที่ชื่ออชิระในทันทีก็ยังไม่แน่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไรเพราะยังไม่รู้จักอีกฝ่ายดีพอ
แววตาสำนึกขอบคุณปรากฏขึ้นฉายชัด เขามองข้ามผ่านบรรยากาศดุดันน่าเกรงขามรอบตัวของปีศาจตรงหน้าไปเสียสิ้น
ขอบคุณที่ให้ผมอาศัยอยู่ด้วย
ผมกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าเหลือทางเลือกแค่ทางเดียวก็จะกลับไปกับคนของคุณอชิระ อย่างน้อยผมก็จะได้กลับไปอยู่กับพี่ชายน่ะ เพราะยังไงผมก็ไม่มีครอบครัวที่อยากจะกลับไปเท่าการได้ไปอยู่กับพี่
มีเพียงสายตาเย็นเยียบจากรชตะที่แสดงออกมา ถึงอยากไปอยู่เขาก็ไม่คิดจะให้กลับไปอย่างแน่นอน สำหรับคนอย่างอชิระ เขารู้จักเป็นอย่างดี ยังเร็วเกินไปที่เด็กคนนี้จะต้องเผชิญหน้ากับปีศาจตนนั้น ในเมื่อยังไม่รู้ถึงเจตนาแท้จริงของอชิระที่มีต่อปกรณ์กับพี่ชาย สิ่งที่เขาคิดว่าดีที่สุดที่จะมอบให้ได้ในตอนนี้ก็คือเกราะคุ้มภัย และให้การสนับสนุนในสิ่งที่ปกรณ์ตั้งใจจะทำต่อไปในอนาคตข้างหน้า
ชั่วขณะนั้นปกรณ์สัมผัสได้ถึงความรู้สึกหนาวยะเยือกอย่างน่าประหลาดที่แผ่ขยายออกมาจากรอบตัวของปีศาจหนุ่ม เขาอาจจะคิดไปเองที่ ยามพูดถึงชายที่ชื่ออชิระนั้นนอกจากรชตะจะดูเหมือนรู้จักกับว่าที่พ่อบุญธรรมของเขา ยังดูเหมือนไม่ใช่แค่รู้จักธรรมดาๆ
