Forwriter Rally Board
ยินดีต้อนรับคุณ,
บุคคลทั่วไป
กรุณา
เข้าสู่ระบบ
หรือ
ลงทะเบียน
1 ชั่วโมง
1 วัน
1 สัปดาห์
1 เดือน
ตลอดกาล
เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น
ข่าว:
ลงทะเบียนแข่งเขียน แรลลี 16 วันที่ 15-30 มกราคม2557
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
ค้นหา
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
Forwriter Rally Board
»
แข่งเขียนนวนิยายใน 3 เดือน แรลลี 17
»
8.buddy และ นิรีย์
»
Too Much 7
« หน้าที่แล้ว
ต่อไป »
พิมพ์
หน้า: [
1
]
ผู้เขียน
หัวข้อ: Too Much 7 (อ่าน 1400 ครั้ง)
นิรีย์
Jr. Member
กระทู้: 56
เขียนทุกวัน จบสักวันแน่ๆ
Too Much 7
«
เมื่อ:
ธันวาคม 05, 2014, 09:24:14 PM »
บทที่ 7
เสียงกระแอมของคุณโจทำให้ฉันรู้ตัวว่ากำลังอยู่ที่ไหน ทำอะไร และน่าอับอายเพียงใด
ต้องขอขัดจังหวะคู่รักสักครู่ ที่นี่คงไม่เหมาะจะพลอดรักแล้ว เพราะนักข่าวกำลังแห่มาทางนี้ สองคนนี่คงไม่อยากมีรูปส่วนตัวว่อนทั่วเน็ตหรอกนะ คำตำหนินั้นเหมือนคำล้อเลียนมากกว่าเพราะคุณโจยิ้มและหลิ่วตามาให้ฉันตลอด ส่วนฉันคอยหลบตาตลอดเช่นกัน
ขอบคุณครับที่มาเตือน ถ้าอย่างนั้นผมรีบพาพราวไปที่ห้องรับรองดีกว่า
นายหน้าจืดนี่เก็บอาการได้เก่งจริงๆ แถมยังทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของโอบไหล่ฉันไว้ให้อยู่ข้างตัว คอยดูนะฉันจะเอาคืนให้เจ็บเลย เล่นเกินขอบเขตไปแล้ว
ฉันแอบช้อนตาขึ้นมามองก็พบดวงตาใหญ่คมเข้มของคุณโจจ้องอยู่
ตอนนี้ฉันอยากทำอย่างที่หลายคนชอบพูดเวลาอับอายถึงขีดสุด... แทรกแผ่นดินหนี แต่เมื่อเรื่องจริงทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันจึงได้แต่ยืนสงบเสงี่ยมและร้อนผ่าวไปทั่วตัว ภาวนาให้ได้ออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว
คำภาวนาเป็นผลเร็วดังใจ และสะกิดใจด้วย
ผมไปก่อนนะครับคุณโจ
มีอะไรบางอย่างในคำพูดของนายหน้าจืดที่ไม่ธรรมดา เขาไม่เรียกคุณโจว่าพ่อสักคำ และคำพูดนั้นแสนสุภาพทว่าไร้ความสนิทชิดเชื้อ
พ่อฉันคงคิดว่าฉันมีปัญหาทางสมองแน่ถ้าขืนพูดแบบนั้น
จักร ดีใจนะที่แกมีคนรักกับเขาเสียที และเป็นผู้หญิงที่โดดเด่นมากด้วย
โดดเด่น
ช่างเป็นคำชมที่ฉลาดเหลือเกินเวลาเจอผู้หญิงที่ไม่สามารถชมว่าสวยหรือน่ารักได้เต็มปาก และฉันควรพูดอะไรบ้างได้แล้ว ผู้หญิงโดดเด่นไม่ควรเป็นนางอายนานนัก ใช่ไหมคะ
ข...ขอบคุณค่ะ
ได้พูดอะไรบ้างค่อยรู้สึกกลับมาเป็นตัวเองหน่อย
ยินดีที่พบครับพราว
ไปได้แล้ว
นายหน้าจืดตัดบทดื้อๆ แล้วลากฉัน (อีกแล้ว) ไปที่ตึกสโมสรฟุตบอลที่ตั้งอยู่ข้างสนามแข่งขัน ตึกนั้นเป็นอาคารสองชั้นขนาดใหญ่ ชั้นล่างตบแต่งเหมือนล็อบบี้ตามโรงแรมห้าดาว โล่ง โอ่โถง ใช้เป็นที่จัดงานเลี้ยงใหญ่ๆ ได้สบาย ฉันเองเคยมางานแต่งงานของเพื่อนที่จัดที่นี่หลายครั้งแล้ว ส่วนชั้นสองซึ่งมีบันไดทางขึ้นอยู่ข้างในสุดของอาคารให้เฉพาะสมาชิกสโมสรฟุตบอลผ่านขึ้นไปได้เท่านั้น คงเป็นพวกคนใหญ่คนโตทั้งหลายนั่นแหละ เพราะเท่าที่ได้ยินมาค่าสมาชิกที่นี่แพงขนาดซื้อบ้านหลังย่อมได้ทั้งหลัง จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาพาฉันผ่านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก่อนขึ้นชั้นสองได้อย่างง่ายดาย ก็เขาเป็นระดับเจ้าของทีมฟุตบอลนี่
ฉันก้าวท้าวตามนายหน้าจืดโดยไม่ลังเลขึ้นบันไดไม้ขัดมันวาวที่กว้างมากและยาวขนาดสี่คนเดินสวนกันได้ แม้นจะรู้สึกตงิดๆ ว่าการอยู่ตามลำพังกับนายหน้าจืดเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง แต่ดันเผลอไปรับปากเป็นผู้ช่วยเขาไปแล้ว และที่สำคัญดันยอมแสดงเป็นคนพิเศษของเขาอีก ทีนี้จะเลี่ยงไม่เข้าใกล้เขาได้ยังไง
ไอ้พราวเอ๊ย นิสัยใจร้อน ใจเร็ว พาความลำบากมาให้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ยังไม่รู้จักจำ
ชั้นบนนี้เข้าได้เฉพาะสมาชิกกับแขกของสมาชิกเท่านั้น เราจะหลบพวกนักข่าวอยู่ที่นี่สักพัก ต่อไปคุณก็อย่าห้าวมากนักจะเป็นจุดเด่นเกินไป
เขาหันกลับมาบอก ไม่ใช่ซิ น้ำเสียงเหมือนสั่งชัดๆ นี่เขาไม่รู้สึกรู้สมว่าทำให้ผู้หญิงอับอายขนาดนี้ก็ควรจะพูดจาให้มันดีๆ หน่อยหรือไง ฉันบีบหัวบันไดที่สลักเป็นลวดลายศิลปะพื้นบ้านอ่อนช้อยด้วยความหงุดหงิด นี่ถ้าไม่อยู่ในอารมณ์อย่างตอนนี้ ฉันคงจะหยุดชื่นชมตามประสาคนรักงานด้านนี้
ทำไมต้องมาหลบที่นี่ ให้ฉันกลับบ้านเสียก็สิ้นเรื่อง
เพราะเรายังไม่ได้คุยกัน
อะไรนะ! แล้วที่พูดจนคอแห้งนั่นไม่ใช่เราคุยกันหรือคุณจักร ฉันเริ่มวีน
นายหน้าจืดไม่ตอบยังเดินนำต่อไป ฉันรีบตาม ปล่อยมือจากหัวบันได และเมื่อมายืนเต็มตัวอยู่บนชั้นสองของอาคารโดยไม่มีร่างสูงโย่งของคนช่างสั่งบดบังภาพเบื้องหน้า
อุแม่เจ้า!
ชั้นล่างว่าตบแต่งอลังการแล้วยังสู้ชั้นบนไม่ได้เลย เหมือนหลุดย้อนยุคเข้าไปในสมัยอยุธยา ชั้นนี้ตบแต่งด้วยไม้ทั้งชั้น เลียนแบบเรือนไทยโบราณ ประดับประดาด้วยเครื่องเงินเครื่องทองแวววาว ภาพวาดแสนวิจิตร แต่ประยุกต์ให้เข้ากับความสะดวกสบายในปัจจุบันได้อย่างลงตัว นอกจากนั้นยังมีนางรำหุ่นอวบอัดนุ่งซิ่นคาดผ้าแถบผืนน้อยคอยปรนนิบัติเหล่าเจ้านาย...เจ้านายที่มีแต่ผู้ชาย
มิน่าค่าสมาชิกถึงแพงหูฉี่อย่างนั้น
นี่มันสโมสรฟุตบอล หรือโรงถ่ายหนังย้อนยุคกันแน่ ฉันพึมพำกับตัวเอง
นายหน้าจืดคงได้ยินบ้างแหละ แต่ทำเฉยพาฉันผ่านท้องพระโรงกลาง เอ๊ย! ห้องโถงกลางที่เป็นกึ่งๆ เลาจน์ ตั้งโซฟาสไตล์ย้อนยุคแต่ดูเท่และน่านั่งสบายกระจายเป็นกลุ่มๆ
ด้านขวามือมีเคาน์เตอร์เครื่องดื่มขนาดใหญ่ และโต๊ะอาหารว่างหลากหลายชนิดรวมทั้งแม่สาวหลงยุคหลายคนคอยให้บริการ แต่ตอนนี้มีสมาชิกนั่งอยู่ประปราย คงเพราะสมาชิกส่วนใหญ่กำลังดูการแข่งขันที่สนาม ฉันคาดว่าพอจบเกมห้องนี้ต้องเต็มจนล้นแน่
พอคิดถึงเกม ฉันแทบอยากจะแล่นไปอยู่ข้างสนาม ไม่รู้ป่านนี้ทีมฝันฟ้าจะยิงลูกได้บ้างไหม
สวัสดีค่ะท่าน
หนึ่งในแม่นางรำปรี่เข้ามาไหว้นายหน้าจืดอย่างกระชดกระช้อย เจ้าหล่อนช่างสวยและยิ้มได้หยาดเยิ้มจนขนาดฉันเป็นผู้หญิงด้วยกันยังตะลึง ฉันเหลือบไปมองนายหน้าจืดอย่างไม่ตั้งใจและพบว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยกับผู้หญิงสวยเซ็กซี่ขนาดนี้
แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไร ผู้ชายคนนี้นิ่งสงบเหมือนเสือที่ซุ่มรอเหยื่อ เผลอเพียงวินาทีเดียวคุณก็โดนตะปบเข้าแล้ว อย่างฉันไง ถึงจะเป็นแค่เหยื่อหลอกๆ ก็เถอะ
ขอใช้ห้องรับรองพิเศษ
เชิญทางนี้เจ้าค่ะ
แม่นางรำคนสวยผายมือไปทางด้านซ้ายซึ่งฉันเพิ่งเห็นว่ามีการทำยกพื้นสูงและด้านในแบ่งเป็นห้องๆ พอเห็นอย่างนั้นฉันถึงกับชะงัก นายหน้าจืดหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเมื่อฉันไม่ได้ตามเข้าไป
ฉันว่าอยู่ข้างนอกดีกว่า อยากดูถ่ายทอดสด จอพลาสม่าขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่เหนือศีรษะฉันกำลังถ่ายทอดสดการแข่งขันฟุตบอลพอดี ฉันเลยรีบเอามาเป็นข้ออ้างที่จะไม่เข้าไปอยู่สองต่อสองกับนายหน้าจืด
ข้างในห้องก็มีโทรทัศน์ค่ะคุณผู้หญิง
ฉันได้ยินเสียงหัวเราะ หึ หึ จากนายหน้าจืด
คุณผู้หญิงเขาชอบดูจอใหญ่ๆ คง
กลัว
เห็นไม่ชัด
เขาสบตาฉันตรงๆ ส่งยิ้มท้าทายที่ทำให้อารมณ์ฉันพุ่งปรี๊ด
เครื่องข้างในก็ไม่เล็กนะคะ รับรองเห็นได้ชัดเหมือนกันค่ะคุณผู้หญิง
ขอบใจจ๊ะ ฉันกัดฟันขอบใจในการให้ข้อมูลที่ไม่อยากรู้ ก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเดินเชิดหน้าผ่านประตูที่เปิดกว้าง
คนอย่างนภาพราวไม่ใช่คนขี้กลัว และอาชีพนักสืบทำให้ฉันต้องคอยลืมๆ ความกลัวไปบ้าง ไม่อย่างนั้นคงสืบความลับไม่ได้สักเรื่อง
ครั้งนี้ก็เช่นกัน นี่คืองานอีกชิ้น งานที่ท้าทายมากๆ และเงินค่าจ้างที่ยิ่งกว่ามาก
เงินที่ครอบครัวของฉันกำลังต้องการอย่างด่วนที่สุด
ฉันต้องการเงินเพื่อไปใช้หนี้ให้พ่อ หนี้ที่เกิดจากความใจอ่อนยอมเป็นผู้ค้ำประกันเงินกู้ให้กับน้องชายคนเดียวหรืออาแท้ๆ คนเดียวของฉันเอง อาที่ขึ้นชื่อในเรื่องความเสเพลแถมชอบเล่นการพนัน เงินที่พ่อคิดว่าอาจะนำไปลงทุนเพื่อตั้งต้นชีวิตใหม่ แต่แล้วทั้งเงินและคนก็หายแวบไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งหนี้ก้อนโตไว้ให้คนค้ำประกัน
และนี่เป็นเหตุให้ฉันต้องกลับบ้านมาช่วยแก้ปัญหา เงินเก็บของฉันมีไม่มาก และขอบอกตามตรงว่าช่วงนี้สำนักงานนักสืบเอกชนที่ฉันประจำอยู่ไม่มีงานเข้าสักงานไม่ว่างานเล็กหรืองานเล็กกว่า ไม่ต้องพูดถึงงานใหญ่เลย ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำขนาดนี้คงไม่มีใครอยากจ้างนักสืบเอกชนให้สิ้นเปลืองหรอก
ฉันถึงรับปากทำงานแสนพิลึกงานนี้ภายในสิบวินาทีไง
แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้ว เพราะ...จูบบ้าๆ นั่น
จะรับเครื่องดื่มอะไรค่ะท่าน คุณผู้หญิง
นายหน้าจืดสั่งเบียร์ ส่วนฉันสั่งน้ำมะนาวเพราะอยากดื่มอะไรที่เปรี้ยวจี๊ดจนขึ้นหัวเผื่อสมองจะได้แล่นคิดอะไรได้คล่องๆ
ระหว่างรอเครื่องดื่มฉันก็เดินสำรวจไปรอบๆ ห้องโดยไม่พูดอะไรกับนายหน้าจืดสักคำ ห้องรับรองที่นี่ค่อนข้างใหญ่ แต่การตบแต่งเรียบง่ายกว่าข้างนอก มีเฟอร์นิเจอร์เท่าที่จำเป็นแต่ยังคงความย้อนยุคอลังการ โต๊ะกลมใหญ่พร้อมเก้าอี้บุผ้าหกตัวตั้งอยู่กึ่งกลางห้อง รอบๆ มีโซฟายาววางอยู่ตามมุมพร้อมโต๊ะเล็กวางไว้ข้างๆ เหมือนมีไว้ให้คนนั่งรอ นั่งรอพวกที่ล้อมวงอยู่กลางห้อง
ใช่แล้ว! ห้องนี้ต้องเป็นห้องเล่นการพนันแน่ๆ
ห้องนี้เราใช้เล่นไพ่ แต่ไม่ได้เล่นพนัน
อยู่ๆ นายหน้าจืดซึ่งพอเข้ามาถึงก็ไปนั่งเอกเขนกบนโซฟาริมหน้าต่างที่สามารถเห็นวิวสนามฟุตบอลได้ทั้งสนามพูดขึ้นมาราวกับอ่านความคิดฉันออก
มันก็เหมือนกันนั่นแหละ
ฉันขึ้นเสียงสูง กำลังจะแสดงความคิดเห็นที่ไม่ค่อยดีต่อสถานที่ก็พอดีแม่นางรำแสนเซ็กซี่คนเดิมถือถาดเครื่องดื่มเข้ามา นายหน้าจืดยื่นเงินเป็นค่าทิปให้แม่นางรำ ฉันไม่รู้หรอกว่าเท่าไหร่แต่คงมากโขจากรอยยิ้มที่หยาดเยิ้มขึ้นอีกของเจ้าหล่อน
รอจนร่างในชุดนางรำล่อแหลมออกไปจากห้อง และประตูปิดลง ฉันถึงพูดต่อแต่ไม่ใช่ประเด็นเดิม
ฉันอยากถอนตัว
ประเด็นใหม่ของฉันทำให้นายหน้าจืดหรี่ตาลงจนเกือบเป็นเส้นตรง
ที่อยากถอนตัวเพราะผมจูบแรงไปเหรอ
เขาพูดได้อย่างหน้าตาย
ส่วนฉันอยากฆ่าเขาให้ตาย
ทุเรศ ผู้ชายทุเรศ
ทำอะไรตามอำเภอใจอย่างนั้นแล้วยังไม่ยอมขอโทษสักคำ ยังมีหน้ามาพูดอย่างนี้ได้ยังไง
คนเฮงซวย
ฉันขอถอนตัว เสียงฉันคงดังไปถึงสนามฟุตบอลแน่ถ้าไม่อยู่ในห้องเก็บเสียงได้อย่างนี้
นายหน้าจืดลุกขึ้นเดินมาหาฉันที่เต้นเร่าๆ อยู่กลางห้องด้วยท่าทางสุภาพเยือกเย็นแล้วส่ายหน้าช้าๆ
ผมไม่ได้ทำตามอำเภอใจเพราะคุณเป็นฝ่ายกอดผมก่อน ผมคิดว่าคุณคงไม่ถือถ้าเราจะแสดงให้สมจริงเพื่อที่พ่อของผมจะได้เชื่อสนิทใจ และคุณจำไม่ได้หรือว่าผมขอโทษคุณแล้ว เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ได้เป็นผู้ชายทุเรศ เฮงซวย ส่วนคุณไม่มีข้ออ้างพอที่จะถอนตัว
ยายเป๋อเอ้ย! ฉันปล่อยเสียงครางอยู่ในใจเมื่อความจำเริ่มกลับมาและทุกอย่างเป็นจริงอย่างที่เขาพูด
แต่คุณฉวยโอกาสทำเกินกว่าเหตุ เรื่องอะไรฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ ตอนนั้นแค่กอดตอบก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงขนาดจูบ ถึงฉันจะไม่ถือเรื่องกอดกันนิดๆ หน่อยๆ แต่เกินกว่านั้นห้าม ห้ามเด็ดขาด
เอาล่ะๆ ผมเข้าใจแล้ว ผมขอโทษที่จูบคุณ ผมไม่ควรทำเกินกว่าเหตุ ยกโทษให้ผมนะพราว
จริงใจ?
ครับ ผมจริงใจ ตกลงว่าคุณยังคงช่วยผมอยู่ใช่ไหม ผมต้องการความช่วยเหลือจริงๆ
น้ำเสียงที่อ่อนลง และสายตาจริงจังของเขาทำให้ฉันเย็นลง
ก็ได้แต่ด้วยข้อแม้นว่าคุณจะไม่จูบฉันอย่างนั้นอีก
ครับ ผมจะไม่จูบคุณอย่างวันนี้อีก
ฉันทำเป็นคิดหนัก แม้นจะรู้ดีว่าผลของมันมีอย่างเดียว
ฉันจะช่วยงานคุณต่อ
ไม่มีทางเลือกอื่น เพราะมีงานนี้งานเดียวที่ให้ค่าจ้างพอใช้หนี้พ่อของฉันได้ และเป็นงานเดียวที่เข้ามา
ตอนนี้คุณพร้อมคุยเรื่องรายละเอียดของงานหรือยัง
พร้อมค่ะ
สิ่งที่คุณต้องทำอย่างแรกคือแสดงเป็นคนพิเศษของผมซึ่งคงหนีไม่พ้นการสัมผัสกันแบบคู่รักต่อหน้าคนอื่นบ้าง แต่จากสถานการณ์วันนี้ผมขอเคลียร์ว่าคุณจะอนุญาตให้สัมผัสได้แค่ไหนจะได้ไม่มาโกรธกันอีก
นายหน้าจืดพูดเรื่องนี้เหมือนเจรจาธุรกิจได้อย่างหน้าเฉย เหลือเชื่อจริงๆ ฉันเลยบอกตัวเองบ้างว่าไม่ต้องอายแล้วตกลงกับพ่อเจ้าประคุณให้ชัดๆ ไปเลย
กอดได้ แต่เท่าที่จำเป็น ครั้งละไม่เกินหนึ่งนาที ไม่ให้จูบอย่างวันนี้
เขากลั้นหัวเราะภายใต้สีหน้าเอาการเอางาน นั่นเขาแสดงกับญาติผู้ใหญ่มั้งครับ ไม่ใช่แฟน
ฉันขึงตาใส่
โอ้ ไม่ต้องทำตาดุขนาดนั้นหรอก ผมจะทำตามที่พราวบอกอย่างเคร่งครัด
งานต่อไปคืออะไรคะ ฉันไม่อยากวนอยู่กับเงื่อนไขกอดๆ จูบๆ นานนัก เพราะทุกครั้งที่นึกถึงภาพ ความรู้สึกร้อนวูบวาบน่าละอายคอยจะแล่นพล่านป่วนสมาธิให้กระเจิดกระเจิง
ผมสงสัยว่าจะมีคนในทีม KY อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ผมอยากให้คุณช่วยสืบโดยอาศัยความเป็นคู่รักผม เข้าไปป้วนเปี้ยนอยู่ในทีม
คุณมีใครที่สงสัยเป็นพิเศษหรือเปล่า
มี พ่อผมเอง
บันทึกการเข้า
เที่ยวนี้ต้องจบนะ นิรีย์
นิรีย์
Jr. Member
กระทู้: 56
เขียนทุกวัน จบสักวันแน่ๆ
Re: Too Much 7
«
ตอบกลับ #1 เมื่อ:
ธันวาคม 05, 2014, 09:30:41 PM »
เรื่องนี้แม้นเขียนไม่จบในแรลลี่สามเดือน
แต่อยากจบค่ะ เลยตั้งใจจะลงต่อไปเรื่อยๆ ที่นี่ค่ะ
ช่วยเป็นกำลังใจให้จบด้วยนะจ้า
พี่ปู
«
แก้ไขครั้งสุดท้าย: ธันวาคม 08, 2014, 12:39:35 PM โดย นิรีย์
»
บันทึกการเข้า
เที่ยวนี้ต้องจบนะ นิรีย์
พิมพ์
หน้า: [
1
]
« หน้าที่แล้ว
ต่อไป »
Forwriter Rally Board
»
แข่งเขียนนวนิยายใน 3 เดือน แรลลี 17
»
8.buddy และ นิรีย์
»
Too Much 7