บทแรก ของเรื่องที่ไม่มีชื่อ

[buddy]

"กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว...

เด็กหญิงตัวเล็กผอมเกร็งสวมเสื้อยืนแขนสั้นกางเกงขาสั้นยืนหลบอยู่ใต้ร่มไม้ที่สูงกว่าตัวเธอไม่ถึงคืบ รอยคราบกระดำกระด่างทำให้สีฟ้าของเสื้อหม่นจนเกือบเป็นเทา กางเกงขาสั้นสีดำมีรอยขาดและรอยปะเป็นรูปหัวใจอยู่ตรงบั้นท้าย แสดงให้เห็นว่าถึงมันจะผ่านการใช้งานมาแสนนาน แต่ความสุขและอารมณ์ขันของผู้ใช้งานก็ยังคงอยู่

หนูน้อยจ้องมองแสงไฟจากเสาสีดำ พลางนับตัวเลขสีเขียวที่กำลังเดินถอยหลัง ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ทันทีที่ตัวเลขและสัญญาณไฟเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีเหลืองอมส้ม เธอก้มลงหยิบตะกร้าพลาสติกสีขาวใบใหญ่เกินตัว ยกขึ้นคล้องแขนผอมเล็กราวแป๊บน้ำ ก้าวเดินลงไปยังยานพาหนะที่อยู่ใกล้สุด

เธอมีเวลาเพียงสามนาทีที่จะนำเสนอพวงมาลัยดอกกล้วยไม้ที่อยู่ในตะกร้า ให้กับผู้ขับขี่รถยนต์ทั้งเล็กใหญ่ที่จอดเรียงกันเป็นแถวรอสัญญาณไฟจราจร เธอเคาะกระจกและแสดงสินค้าให้ลูกค้าดูในระยะประชิดกระจกรถ บางคันเมินไม่สนใจ บางคันหันมามองแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ บางคันเปิดกระจกยื่นธนบัตรใบละยี่สิบให้ก่อนรับ สินค้าและรับไหว้ขอบคุณจากหนูน้อย ใบหน้ามอมแมมจะกระจ่างด้วยรอยยิ้มกว้างทุกครั้งที่สินค้าได้รับการสนับสนุน

เงินที่ได้ทุกบาททุกสตางค์ถูกยัดลงไปในกระเป๋ากางเกง เธอไม่ไว้ใจให้เงินอยู่ห่างตัว ครั้งหนึ่งเธอเคยเก็บเงินไว้ในตะกร้าพวงมาลัย โชคร้ายพาโจรใจดำแอบมาตอนไหนเะอไม่รู้ เชิดตะกร้าหนีไปทั้งสินค้าคงเหลือเงินที่ขายพวงมาลัยได้ทั้งหมด วันนั้นเธอและยายต้องอดข้าวเพราะไม่มีเงินไปซื้ออะไรกิน ถึงยายจะบอกว่า ไม่เป็นไร ถือเสียว่าฟาดเคราะห์เถอะลูก แต่หนูน้อยยังไม่คลายความโกรธ ตอบกลับไปด้วยเสียงฉุนเฉียวว่า..."

"คอยดูนะ หนูจะแช่งให้มันตายวันตายพรุ่งเลย!" เสียงเล็กของเด็กชายแทรกแซงขึ้นฉับพลัน ก่อนจะเหล่ตามองใบหน้าสวยหวานของมารดาอย่างเบื่อหน่าย "ผมฟังเรื่องนี้มาหลายครั้งจนจำได้ทุกคำพูดแล้ว"

มารดามองบุตรชายอย่างรักใคร่ "ถ้าอย่างนั้น แม่เล่าเรื่องอื่นดีไหม"

"พอเถอะ เรื่องเล่าโบราณๆ ฟังจนเบื่อ ไอ้เด็กขายพวงมาลัยนี่มันมีอยู่จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้"

"มีสิลูก ไม่อย่างนั้นเขาจะเล่าต่อๆ กันมาได้หรือ"

เด็กชายส่ายหน้าช้าๆ ใบหน้าเฉยเมยซ่อนความระอาใจไว้อย่างมิดชิด "คืนนี้พอเท่านี้นะ ผมไปพักล่ะ" ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืน เตียงและฟูกนอนที่เคยเอนหลังเมื่อครู่หายวับไปทันที เขาเดินผ่านหน้ามารดาที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ลายดอกไม้ไป ที่มุมหนึ่งของห้องสี่เหลี่ยมลูกบาศก์สีขาวปรากฎแสงสีเขียววาบขึ้น วัตถุคล้ายแคปซูลสีขาวบนฐานสีเงินค่อยโผล่ขึ้นมาจากจุดสีดำบนพื้น

ฝาแคปซูลเปิดขึ้นเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ หนูน้อยบิดขี้เกียจก่อนปีนขึ้นไปบนเบาะนุ่มของแคปซูล ก่อนที่ฝาแก้วของแคปซูลจะครอบปิดลง เสียงหวานของมารดาท้วงขึ้น

"ลืมอะไรหรือเปล่าจ๊ะ"
 
เด็กน้อยกรอกตา ผงกหัวขึ้น "ราตรีสวัสดิ์"

ทันทีที่ฝาแคปซูลปิดลง จุดสีดำบนพื้นก็ดูดทั้งตัวแคปซูลและฐานให้หดหายเข้าไปในจุดนั้นในไม่กี่วินาทีต่อมา

****************************

จินตนาการ กับ ความสำเร็จ มันคนละเรื่องกัน
ถึงจะเขียนไม่จบซะเยอะ มีเรื่องที่เขียนค้างอยู่ซะมาก
แต่ก็ยังอยากจะจินตนาการเรื่องใหม่ สั้นๆ เรื่อยๆ เดี๋ยวก็จบ ฮาๆๆๆ

[บีเลิฟ]

แวะมาส่งกำลังใจครับ จบๆๆๆๆๆ

[ไอวินทร์]

อ้าว ห้องนี้ เล่านิทาน

โทษค่ะ เข้าผิดห้อง  ฮ่าๆ