ราชันย์ & มัลลิกา บทนำ...จริงจี๊ง

[moolar]

ราชันย์ & มัลลิกา   บทนำ

   “หยุดนะไอ้สัญชัย ไอ้อัปรีย์ แกวางลูกฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

   พลับพลึงกระโจนพรวดพราดทางบันไดหวิดทันติดหลังสามีที่กำลังอุ้มลูกสาววัยหกขวบซึ่งกำลังร้องไห้จ้าละหวั่นตรงลิ่วๆ ไปยังหน้าบ้าน

   “บอกให้หยุดเดี๋ยวนี้ เอาลูกกูคืนมา!”

   เสียงพลับพลึงเอ็ดตะโรลั่นขณะกึ่งวิ่งตามไปหน้าบ้าน และปรี่เข้ายื้อยุดฉุดตัวลูกสาวคืนมาจากอ้อมแขนของสัญชัยผู้เป็นพ่อ

   เด็กหญิงมัลลิกาหรือมะลิ ร้องไห้กระจองอแงโดยทีแขนข้างหนึ่งถูกผู้เป็นแม่ยื้ดฉุดให้มาหาตน ในขณะที่ผู้เป็นพ่อพยายามเบี่ยงตัวบังไม่ให้อีกฝ่ายแย่งคืนได้ และพยายามเดินหน้าไปเรื่อยจนพ้นรั้วประตูบ้านออกไป หากแต่ไม่ง่ายนักเพราะพลับพลึงนั้นบทจะเอาเป็นเอาตายขึ้นมาช้างก็ฉุดไม่อยู่

   นางพะยอมผู้เป็นยายทิ้งครกกับไม้ตีพริกทันทีตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงลูกสาวและลูกเขยทะเลาะกันดังลั่นบนชั้นสองของบ้าน จนทุกคนวิ่งผ่านหน้านางออกมาจึงได้กระชับผ้าถุงเหน็บเอวแล้วเร่งพาร่างอวบท้วมตามออกมาอย่างคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ด้วยเสียงมะลิหลานรักของยายนั้นราวกับกำลังเสียขวัญ กลายเป็นวัตถุมีชีวิตให้พ่อแม่ยื้อแย่งกันไม่อายเพื่อนบ้านที่กำลังเริ่มทยอยเดินออกมาสอดแนมเหตุการณ์บริเวณหน้าบ้านของตัวเอง

   “นี่พ่อชัย จะเอายายหนูไปไหนล่ะพ่อ อย่าเอาไปเลย โธ่ยายหนูของยาย”

   นางพะยอมร้องอ้อนวอนลูกเขย ขณะที่สายตาจับอยู่ที่หลานสาวไม่วาง

   “แกจะไสหัวไปไหนก็ไปแต่ตัว อย่าเอาลูกสาวฉันไปตกระกำลำบากกับแก น้ำหน้าอย่างแกไม่มีปัญญาเลี้ยงลูกให้ได้ดีหรอก เอามานี่เลย”

   พลับพลึงยังคงไม่ลดละ ตะโกนแล้ววิ่งเข้าไปยื้อแย่งลูกสาวอีกครั้งเมื่อสัญชัยนั้นก็ไม่ยอมอยู่กับที่ ทั้งคู่จึงเดินทะเลาะกันไปแย่งลูกกันไป สัญชัยนั้นก็พยายามเบี่ยงตัวบังตลอด

   “ไม่! พี่รักลูก พี่จะเอาลูกไปด้วย พลับพลึงจะหวงทำไมในเมื่อไม่เคยใส่ใจดูดำดูดีลูกเลยตั้งแต่อ้อนแต่ออก จะมาหวงทำไมเอาตอนนี้ ลูกอยู่กับพี่ก็ดีแล้วไง พลับพลึงจะได้ไปเสวยสุขกับผัวใหม่ไม่ต้องมากังวลใจอีก”

   ระหว่างพ่อแม่ทะเลาะแย่งชิงตัวแม่หนูน้อยก็ร้องไห้จนตัวสั่นแขนข้างหนึ่งของเด็กหญิงกอดตุ๊กตาผ้าโดราเอมอนไว้แน่นในอ้อมแขนเหล็กกล้าของผู้เป็นพ่อ

   นางพะยอมนั้นแทบทรุดเมื่อเห็นหลานสาวมีอาการเสียขวัญอย่างหนักถึงกับหัวสั่นตัวสั่น จึงรีบเอ่ยปาก

   “พลับพลึงหยุด! หยุดอย่าดึงยัยหนู ...พ่อชัย...แม่ขอล่ะพ่อ แม่ผิดเองทั้งหมด พ่อชัยจะโกรธก็โกรธแม่เถอะลูก อย่าไปโกรธแม่พลับพลึงเลย ผลร้ายมันตกอยู่กับยัยหนูพ่อเลยมั้ย แม่ขอเถอะ...อย่าพรากหลานไปจากอกยายเลยนะพ่อ”

   น้ำเสียงความระทมใจของนางพะยอม ทำให้สัญชัยหยุดไตร่ตรอง เขารักนางพะยอมเหมือนแม่บังเกิดเกล้า และเขาก็ได้รับความรักจากแม่ยายคนนี้เต็มเปี่ยมเสมอ

   “ขอเถอะพ่อชัย คืนยัยหนูให้แม่เถอะนะ หันหน้ามาคุยกันดีๆ เถอะลูกเอ๊ย สงสารลูกมันบ้าง”

   ขณะสัญชัยยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก จึงเผลอไผลให้พลับพลึงดึงตัวลูกสาวออกไปจากอกได้ในที่สุด แต่เขาก็ไม่คิดจะคว้าตัวลูกสาวกลับคืนมา ด้วยสงสารแม่ยายจับใจ

   เด็กหญิงมะลิแผดเสียงจ้า เมื่อถูกดึงออกจากอกพ่อ มะลิติดพ่อมากกว่าพลับพลึงผู้เป็นแม่เพราะพลับพลึงนั้นแทบไม่ได้เหลียวแล วันๆ มะลิจึงอยู่ใกล้ชิดแต่กับยายและพ่อเท่านั้น

   “โอ๋ มาหาแม่มานี่มา”

   สัญชัยกำลังคิดว่าตัวเองช่างใจดำทำร้ายผู้มีพระคุณได้ลงคอที่คิดจะพรากหลานรักหลานขวัญไปจากอกผู้เป็นยายซึ่งรักเอ็นดูและเลี้ยงดูมาตั้งแต่ยัยหนูเกิดจนหกขวบ เขาเลยสายตาไปจับที่ลูกสาวตัวน้อยซึ่งพลับพลึงกำลังส่งให้นางพะยอมรับไปอุ้ม...เห็นสภาพลูกสาวดวงแก้วของตัวเองร้องไห้จนตัวโยนแล้วก็ใจหาย

   “ฮือๆ โดเรมอน ฮือๆ พ่อจ๋าๆ”

   เด็กหญิงมะลิกางแขนกางมือไขว่คว้าจะเอาตุ๊กตาโดราเอมอนที่หล่นลงพื้นตอนที่พลับพลึงดึงตัวมาจากสัญชัย ตุ๊กตาตัวนี้มะลิติดมากเพราะพ่อเป็นคนซื้อให้ เด็กน้อยจะถือติดตัวตลอดกระทั่งยามนอน
   ผู้เป็นพ่อเห็นจึงก้มลงเก็บและยื่นให้ลูกสาวตัวน้อย แต่พลับพลึงกลับคว้าหัวตุ๊กตาได้ก็กระชากออกห่างไม่ยอมให้ลูกสาวได้สัมผัสกับตุ๊กตาตัวนี้ด้วยแรงเกลียดชังสัญชัยผู้เป็นสามี

ผลจากแรงกระชากทำให้หัวตุ๊กตาโดราเอมอนนั้นหลุดร่องแร่งใยสังเคราะห์สีขาวฟูออกจากคอตุ๊กตา ไม่เพียงเท่านั้นพลับพลึงยังเหวี่ยงทิ้งโดยไม่สนว่าปลายทางจะไปตกตรงบริเวณใด

“พลับพลึงทำไมทำอย่างนี้ นั่นตุ๊กตาตัวโปรดของยัยหนูนะ”

นางพะยอมร้องออกมาทันที ไม่คิดว่าลูกสาวนางจะทำร้ายจิตใจลูกสาวได้ขนาดนี้เพียงเพราะเกลียดลูกเขยนาง

เด็กหญิงมะลิถึงกับชักดิ้นชักงอร้องกรี๊ดๆ เมื่อเห็นตุ๊กตาแสนรักถูกแม่กระชากจนหัวหลุด และยังโยนทิ้งอีกด้วย ผู้เป็นยายก็ได้แต่โอ๋ ปลอบขวัญ แต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย...เพราะหลานสาวถีบตัวยื้อแขนจะไปคว้าเอาตุ๊กตาหากแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกยายกอดรัดเอาไว้

“พ่อชัยไปก่อนเถอะลูก คิดถึงยัยหนูก็แวะมาแม่ต้อนรับเสมอ แม่จะเลี้ยงดูยัยหนูให้ดีที่สุดพ่อชัยอย่าห่วง ตั้งใจทำมาหากินอย่าห่วงทางนี้เลย”

“อย่าให้มันกลับมาอีกนะแม่ ให้มันไสหัวไปให้พ้นๆ หนูเกลียดมัน ไอ้อัปลักษณ์ ไอ้อัปรีย์ ไป๊! ไปให้พ้นบ้านฉัน”

“พลับพลึง! แกชักจะมากไปแล้วนะ ต่อหน้าลูกเต้าให้มันน้อยๆ หน่อยให้เกียรติผัวบ้าง”

“มันไม่ใช่ผัวหนู หนูเกลียดมัน!”

“โธ่ พ่อชัย อย่าถือสาหาความเลยลูก”

“ผมลานะครับแม่ ผมฝากลูกด้วย ไม่รู้เมื่อไหร่ผมจะได้กลับมาอีก”

สัญชัยก้มกราบลาแทบเท้า นางพะยอมทรุดตัวลูบหัวลูกเขยของนาง น้ำตาที่พยายามอดทนอดกลั้นไว้ไหลบ่านองเต็มสองตา

“โชคดีนะลูก จำไว้ว่าแม่ยังเป็นแม่ของพ่อชัยอยู่เสมอ และพ่อชัยก็เป็นพ่อของยัยหนู อยากมาเมื่อไหร่ก็มา”

“ครับแม่ ผมไปนะครับ”

สัญชัยประคองนางพะยอมให้ยืนขึ้น มองนิ่งอยู่ที่ลูกสาวซึ่งยังคงสะอึกสะอื้นตะเกียกตะกายจะลงจากอกแม่ด้วยหมายไปเอาตุ๊กตาคืน เขาอยากเก็บดวงหน้าลูกสาวที่รักไว้ให้เต็มอก

“พ่อไปนะมะลิ”

พูดจบก็หันหลังแล้วก้าวเดินไปทันทีโดยไม่ยอมหันหลังกลับ

เสียงลาของพ่อทำให้เด็กหญิงมะลิหันขวับมามอง เห็นแต่หลังผู้เป็นพ่อเดินจากไป

“อย่าไป พ่อจ๋า อย่าไป พ่อจ๋า ฮือๆๆ”

เมื่อลูกร้องไห้หาพ่อไม่หยุดพลับพลึงจึงตัวปัญหาด้วยการเดินเข้าบ้าน ความสนใจเด็กน้อยจึงไปอยู่ที่ตุ๊กตาอีกครั้ง แขนน้อยๆ ยื่นพาดไหล่ผู้เป็นแม่ หมายจะคว้าเอาตุ๊กตาโดราเอมอนหัวหลุดตัวนั้นคืนมาให้ได้

“ฮือๆ เอามาๆ ฮือๆ”

นางพะยอมรีบตามพลับพลึงเข้าบ้านไปติดๆ เช่นกัน

เมื่อเหตุการณ์สงบ เพื่อนบ้านทั้งหลายต่างก็หมุนตัวเข้าสู่บ้านใครบ้านมันเช่นกัน แน่นอนว่าต่างกลับไปแสดงความคิดเห็นต่อเหตุการณ์กันไปต่างๆ นานาแน่นอน



เช่นเดียวกับครอบครัวคนเก็บขยะสามคนพ่อแม่ลูกที่ได้ออกมายืนดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจากฝั่งตรงข้ามเช่นกัน เมื่อจบเรื่องผู้เป็นพ่อก็เอ่ยชวนลูกเมียกลับเข้าบ้านพักซึ่งสภาพไม่ค่อยมั่นคงแข็งแรงนัก
ผู้เป็นพ่อเดินจูงมือกับแม่หันหลังกลับไปแล้ว แต่เด็กชายราชันย์หรือรามยังยืนจับตานิ่งอยู่กับเด็กหญิงตัวน้อยที่ร้องไห้ไปพร้อมๆ กับยื้อแขนกางมือไขว้คว้าหมายจะเอาสิ่งที่ตกอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เขายืนนัก เขาเองไม่สามารถบอกความรู้สึกตัวเองได้ด้วยวัยเพียงเท่านี้ว่ารู้สึกอย่างไร และทำไมเขาจึงไม่ก้มลงเก็บตุ๊กตาหัวขาดตัวนี้แล้ววิ่งข้ามถนนซอยเอาไปคืนให้เด็กหญิง...เขาคงกลัวแม่ของเธอมากกว่า แม่ของเธอทั้งดูและน่ากลัว

“ราม มัวยืนเอ้อระเหยอะไรอยู่ เร็วสิลูก”

เด็กชายรามหันไปตามเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะก้มลงเก็บตุ๊กตาโดราเอมอนหัวหลุดมาถือไว้ในมือแล้ววิ่งตามหลังพ่อแม่เข้าบ้านไปในที่สุด


***********************************
ลงมือเขียนตอนเวลาประมาณห้าทุ่มครึ่ง เขี่ยนเสร็จเมื่อเวลาประมาณเที่ยงคืนใกล้ครึ่ง
ร่างแรก ร่างเดียว ไม่มีการตัดต่อพันธุกรรม หากมีคำผิด พิมพ์ตกพิมพ์หล่น ขออภัยต่อสายตาผู้อ่านด้วยค่ะ
คนเขียน เขียนด้วยความระทม ไม่ได้อินนิยายโรแมนติกดราม่าของตัวเองหรอกนะ
คนเขียนแค่อยู่ในอารมณ์ระทมทุกข์จ้ะ 

[moolar]

ราชันย์ ...(มีแววจะเป็นราชาขยะ)

เพิ่งอาบน้ำเสร็จ...หลังจากหมกตัวอยู่แต่กับขยะทั้งวัน
 

[buddy]

บ้านพี่ขยะเพียบเลย ขอเด็กเก็บขยะอย่างราชันย์มาช่วยเก็บหน่อยจิ 

รออ่านบทต่อไปจ้าาาา

[ทาริก]

ดราม่าน้ำตาท่วมจอเลย

[Tethys]

แอร๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณชุณห์หหหหหหหหหหหหหห ทำไมมาเล่นเรื่องนี้บทหนักขนาดนี้
ถึงว่าเวลากลับมาเข้าฉากคุณหนูมาเฟียฯ กลิ่นงี้หึ่ง ซกมกอีกต่างหาก 555555


โอ้ ดราม่าสุดๆ อ่านไปเห็นภาพไป น้ำตาเกือบท่วมจอ
มะลิเอ๋ยยยยย น่าเวทนาจริงๆ เฮ้อออ คนเป็นพ่อเป็นแม่นะ


สู้ๆๆๆๆ รออ่านบทต่อไปน้าาาา

[บีเลิฟ]

รออ่านบทที่หนึ่งอยู่น้า

[คุณพีทคุง]

บทนำก็มาม่าเลย สงสารหนูมะลินะฮะ ตกลงน้องรามเก็บโดเรม่อนไปเล่นเองใช่มั้ยเนี่ย