สหพันธ์แหงนมองท้องฟ้าเป็นเวลายามเย็นพอดี เขาเพิ่งกลับจากการออกไปสำรวจเส้นทางสำหรับส่งสินค้า พร้อมกับลูกน้องคนสนิท ที่เอาแต่บ่นเรื่องปลิงไม่หยุดอยู่ด้านหลัง หนนี้เขาได้ต้นไม้แปลกๆ กลับมาด้วย เลยว่าจะเอาไปให้ตาแก่นั้นดูสักหน่อยว่าเป็นสมุนไพรชนิดไหน ใช้รักษาโรคได้หรือเปล่า
พอเดินแยกจากลูกน้องเขาก็มุ่งตรงไปที่เรือนเพาะชำสมุนไพรที่เป็นโดมกระจกโปร่งแสงขนาดไม่ใหญ่มาก มีความสูงเท่าตึกประมาณสามสี่ชั้น ในบริเวณนี้มีหลายโดมเพื่อแยกย่อยประเภทของพืชอีกที พอเปิดประตู เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง นึกสงสัยที่นี้กลายเป็นที่ทัศนศึกษาของเด็กนักเรียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนตาแกว่าหวงนักหวงหนา พอเขาก้าวเท้าเข้าไปเรื่อยๆ ก็เห็นตาแกอยู่กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างผอมร่างขี้โรค ยิ่งไว้ผมยาวยิ่งดูอ่อนแอไร้ทางสู้
"ตาแก่เดี๋ยวนี้ร้ายแอบพาเด็กมาทำมิดีมิร้ายในเรือนเพาะชำด้วยเหรอ"
เขากล่าวทักทายอย่างนอบน้อม พร้อมกับปลดเป้ใส่ต้นไม้ลงวางที่พื้น จริงๆเขาก็อายุไม่ห่างจากตาแก่คนนี้เท่าไหร่นักหรอก แต่ชอบเรียกแบบนี้ให้คนหนวดกระตุกเล่น
และตาแก่ก็ไม่มีหนวดหรอก เด็กสาวหันมามองเขาตาโตแต่ไม่ได้พูดอะไร
"นี่ยังไม่โดนเสือในป่าคาบไปกินอีกเหรอนายสหพันธ์ รอดกลับมาได้นี่ ช่างเป็นความโชคร้ายของชุมชนเราจริงๆ
"ขอบใจที่เป็นห่วงนะตาแก่ มีต้นไม้แปลกๆ มาฝากอยู่ในนี้" เขาใช้ปลายรองเท้าชี้ไปที่กระเป๋า
"หยาบคายจริงๆ เลย" ปากบ่นแต่ก็เดินมาหยิบกระเป๋าเป้เปิดดูอย่างตื่นเต้น
แงๆๆ ยังไม่ได้ทำโปรไฟล์ตัวละคร
บุคคลิกพระเอก ตอนแรกว่าจะให้คุณชายฆ้องเล่น แต่ไม่ได้ แล้ว กวนตรีนไปแล้ว ตามอารมณ์คนแต่ง ฮ่าๆๆ
