Dandelion คลับรักรัญจวนฝัน
ความทรงจำยังคงชัดเจนอยู่ในห้วงความรู้สึก ทุกครั้งที่เห็นละอองของดอกแดดิไลออนฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ
กลิ่นไอแห่งท้องทะเลไม่มีวันจางไป บทเพลงยังแว่วกังวานหวาน
ทุกๆ รสสัมผัสยังคงติดตรึง...
สักวันเราคงต้องได้เจอกันอีก...ใช่ไหม แดนดิไลออน
1. การตัดสินใจกับการเดินทาง
ในที่สุดจิลเลี่ยนก็บอกกับตัวเอง และตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่กลับไปบ้านแม่อีก ไม่ไปทำงานกับบริษัทใหญ่โตมโหฬารของพ่อเลี้ยง และไม่มีวันกลับไปอยู่ร่วมบ้านกับพี่ชายต่างพ่อต่างแม่คนนั้น
จริง ๆ คิดใหม่ก็ได้นะ จิล ทำแบบนี้แม่เธอคงไม่มีความสุข
มิโกะจัง เพื่อนสนิทร่วมห้องชาวญี่ปุ่นยังคงหว่านล้อมเด็กสาวให้ตระหนักถึงแม่คนเดียวที่เธอมี แต่เธอรู้ตัวดีว่าเอาใจแม่มานานเกินไปแล้ว นานตั้งแต่แม่หอบเธอข้ามน้ำข้ามทะเลจากผืนแผ่นดินไทยมาอยู่แผ่นดินนี้ตั้งแต่เธออายุแค่ 10 กว่าขวบ
ความจริงแล้วแม่มีความสุขมาตลอดทั้งชีวิต ไม่ว่าพ่อจริง ๆ ของเธอมีชีวิตอยู่ หรือตายจากไป และเธอมั่นใจว่ายิ่งตั้งแต่แม่แต่งงานใหม่เมื่อหลายปีก่อน มีเพื่อนร่วมชีวิตใหม่ และเธอก็มั่นใจว่า ตัวเธอเองต่างหาก ที่ไม่เคยมีความสุขในชีวิตเลย
เธออาจจะเลี่ยงหน้าพ่อเลี้ยง และพี่ชายได้ตลอดทุกปิดเทอม แต่นี่เมื่อเรียนจบแล้ว ดูมันจะยากเหลือเกินที่จะหาเหตุผลใด ๆ ที่ไม่เข้าไปอยู่ที่บ้านหลังนั้น
อีกสามวันเองนะ หรือเธอจะลองไปเสี่ยงกับฉันดู บ้าน ครอบครัวฉันต้อนรับเธอเสมอ
เวลาในหอพักของวิทยาลัยแห่งนี้เหลือเพียงอีกสามวัน นั่นคือปัญหาใหญ่ที่ตามมา กับการตัดสินใจของจิลเลี่ยน มิโกะเองก็ต้องกลับไปยังบ้านเกิดเมืองนอนที่ญี่ปุ่นของเธอ
เงิน เป็นเรื่องสำคัญเรื่องแรก ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ หญิงสาวไม่อาจเข้าใจโชคชะตา ก่อนหน้าเรียนจบหลายเดือน เธอสมัครงานไว้มากมายหลายที่
แต่ทุกที่ที่สมัครก็ปฏิเสธกลับมาอย่างนุ่มนวล
ต้องขอโทษด้วย แต่เราไม่อาจรับคุณเข้าทำงานได้ เราเกรงว่าจะมีปัญหากับเดย์โอ
บางส่วนก็เพราะพ่อเลี้ยงมหาเศรษฐีที่มีอิทธิพลนั่นเอง ใคร ๆ ก็รู้ ว่า เดย์โอ ใหญ่โตคับฟ้าเมืองนี้ และโดยรัศมีพื้นที่รอบ ๆ แค่ไหน จิลเลี่ยนไม่ได้ใช้นามสกุลของเขา แต่เขาก็แสนจะภาคภูมิใจกับแม่และลูกติดอย่างเธอ และพร่ำบอกกับใคร ๆ ว่า เธอเป็นลูกสาวของเขา และพร้อมจะยกธุรกิจอะไรก็ได้ที่เขามีนับไม่ถ้วน ตามที่เธอจะเอ่ยปากขอ
เธอเองไม่ได้รู้สึกยินดีเลยแม้แต่น้อย และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้ไม่อยากมีชีวิตแบบอยู่ภายใต้เงาของใคร และยิ่งเงาของลูกชายเพียงคนเดียวของเขาเอง จัสติน และเพื่อน ๆ ก๊วนของเขา ที่ชอบมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ มาตลอดตั้งแต่เธอยังเรียนไฮสคูล ก่อนเข้าเรียนในวิทยาลัยเสียด้วยซ้ำ
เธออาจพอเข้าใจว่าพวกนั้นไม่เคยเห็นเด็กเอเชียมาก่อน แต่ไม่เข้าใจที่ เพราะเธอเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิง มันไม่ใช่เพราะความน่ารัก น่าเอ็นดูน้องสาวต่างชาติแน่ ๆ แต่ต้องเป็นเพราะพวกนั้นหื่นกระหายความเป็นเด็กสาวของเธอ มันก็ไม่ต่างจากพวกฝูงหมาไนที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อ เธอเกลียดจัสติน และเพื่อน ๆ ทั้งชายหญิงของเขาจับใจ
และไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นญาติพี่น้องร่วมบ้าน หรือ ร่วมโลก
ทุกครั้งที่เธอต้องไปค้างกับแม่ในคฤหาสน์หลังมหึมา แม่และเดย์โอจะต้องมีเหตุบินไปต่างเมือง และพวกนั้นก็ต้องมีปาร์ตี้ที่บ้าน ทั้งเหล้า และยา พวกนั้นล้อเลียน แทะโลม ข่มขืนกลืนกินเธอด้วยสายตา และวาจา และพวกมันพยายามจะสัมผัสเนื้อต้องตัวของฉันเหมือนเป็นแค่ตุ๊กตา หรือของเล่นชิ้นหนึ่ง
มันช่างน่าอับอายและขยะแขยงเป็นที่สุด...
นั่นล่ะคือเหตุผลทั้งหมดที่มากพอแล้วสำหรับจิลเลี่ยนที่ไม่ต้องการจะกลับไปอยู่กับแม่...
ขอเพียงที่ไหนก็ได้ให้ไกลห่างจากพวกตระกูลเกลนวู้ด!!
แต่การใช้ชีวิตลำพังที่ปราศจากงานการในตอนนี้เป็นเรื่องแสนสาหัส แม้เด็กสาวพอจะมีเงินจากประกันชีวิตของพ่อแท้ ๆ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก มันหมดไปกับค่าเรียน ค่าใช้จ่ายตลอดทั้ง 4 ปี
แค่ที่พัก แค่อาหาร ให้มีชีวิตอยู่รอด เธอเองก็ไม่รู้จะอยู่ไปได้นานอีกแค่ไหน หากไม่มีงานทำ งานหรือ แค่เธอเคยทำงานตามร้านอาหารใกล้ ๆ กับวิทยาลัย ก็ร้อนถึงแม่ตามมาเทศนา สาธยายถึงความอับอายขายขี้หน้าของเดย์โอ และการซุบซิบ นินทา เสียดสีของคนในสังคมของพวกเขา แถมคนของเดย์โอยังตามสังเกตการณ์ และห้ามให้ร้านอาหาร หรือร้านใด ๆ รับเธอเข้าทำงาน
จิล ลูกต้องเข้าใจว่า ลูกไม่ใช่ตัวคนเดียว ทำอะไรก็ต้องคิดถึงเดย์โอ เขาเสียหายมากนะ ที่ลูกทำตัวแบบนี้ .. ถ้าไม่คิดถึงพวกเขา คิดถึงแม่หน่อย ขาดเหลืออะไรก็บอกแม่ได้
แม่ของเธอทนไม่ได้ ที่เธอทำตัวเหมือนเด็กกำพร้ายากจน ไร้ญาติขาดพี่น้องเช่นนั้น และมันจบลงด้วยเงินแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง ตามประสาแม่
แม่จะเพิ่มเงินในบัตรเครดิต และบัญชีเงินฝากอีกต่างหาก ถ้าอยากทำงานล่ะก็ มาบอกแม่อีกทีแล้วกัน แม่จะบอกเดย์โอให้
จิลเลี่ยนไม่ได้สนใจบัตรเครดิตใบนั้น หรือแม้แต่บัญชีเงินฝากบัญชีที่มีชื่อเธอก็ตาม ถือว่ามันเป็นกองทุนเงินสะสมของแม่คนเดียว ไม่ใช่ของเธอก็แล้วกัน
เหมือนมีเพียงมิโกะคนเดียวในโลกที่ดูเหมือนจะเข้าใจความคิดของเธอบ้าง แม้จะไม่ทุกเรื่องก็ตาม แต่เธอถือว่ามิโกะจะน่ารักกับเธอแค่ไหนก็ตาม การไปอยู่ญี่ปุ่นน่าจะเป็นเรื่องยากกับคนที่แทบไม่มีเงินติดตัว มันคงไม่ใช่แค่การเสี่ยงไปตายเอาดาบหน้า หรือสนุกสนานกับปิดเทอมหน้าร้อนเสียที่ไหน
สองวันสุดท้ายของการอยู่ในหอพัก จิลเลี่ยนยังคงช่วยมิโกะซื้อของตามใบสั่งจากที่บ้าน และช่วยแพ็คของกลับญี่ปุ่น สำหรับตัวเธอเองไม่มีข้าวของมากมายที่ต้องฝากครอบครัวเหมือนมิโกะ
เธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดา อายุแค่ 20 ไม่มีตุ๊กตา ไม่มีของสวยงามแต่งห้อง ตำราหนังสือ เธอก็ตัดสินใจยกให้ห้องสมุดของหอพักไปหมด เสื้อผ้าก็มีเพียงเสื้อยืด และกางเกงยีนส์
แค่เป้หลังกับโน้ตบุ้คของเธอ ก็พร้อมเสมอที่จะให้เธอเดินทางไปไหนก็ได้ แต่นั่นต้องหมายความว่าเมื่อเธอมีงานประจำ มีที่พักให้กิน อยู่ หลับนอนได้เสียก่อน
วันสุดท้ายมิโกะใช้เวลาไปเที่ยวกับเพื่อนชายของเธอ แจ็คสัน ที่ขอเวลาหนึ่งเดือนเก็บงานชิ้นสุดท้ายก่อนไปแต่งงานอยู่กินกับมิโกะ
น่าอิจฉาอย่างมากมาย สำหรับคนไม่มีแฟนอย่างเธอ แต่แจ็คสันก็เตรียมตัวมาตั้งแต่คบกับมิโกะ สถาปนิกฝึกหัดอย่างแจ็คสันแม้จะไม่มีชื่อเสียงมากมาย แต่ผลงานของเขาก็ทำให้บริษัทก่อสร้างที่มีชื่อเสียงของโตเกียวรับเขาไว้ทันทีที่ส่งใบสมัครไป
แต่จิลเลี่ยนยังคงวนเวียนอยู่ในวิทยาลัย ในห้องสมุด ในโรงอาหาร ทุกป้ายประกาศที่มีการรับสมัครงาน เด็กสาวไม่เข้าใจว่าเกรดที่ใกล้ ๆ 4 ของเธอ กับความรู้ ความสามารถในการใช้ภาษา การเขียน ทำไมมันถึงหางานอย่างยากเย็น แค่งานเป็นประชาสัมพันธ์ หรือรีเฟซชั่นบริษัทห้างร้านสักที่ แม้แต่ห่างไกลไปคนละรัฐก็ตาม หรือฝั่งตะวันตกนี่อยู่ในโยงใยเครือข่ายของเดย์โอไปหมด
เธอได้แต่ถอนใจ...
หรือบางทีเธอควรเรียนต่อด้านหนังสือพิมพ์ หรือสายสื่อสารมวลชนให้การเขียนแข็งแรงมากกว่านี้ พร้อมกับทำงานเสิร์ฟอาหารในคาเฟ่ หรือพนักงานแคชเชียร์ในมอลล์สักแห่ง แต่แบบนั้นคงหนัก แม่ของเธอคงกรีดร้องคร่ำครวญ และหาหนทางบังคับให้ไปทำงานกับสามีของหล่อนเป็นแน่แท้
หากตัดสินใจแบบนี้เธอคงติดหล่มขนาดหนัก...
แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืด พระเจ้าก็เหวี่ยงประตูทางออกมาให้ และเหมือนเป็นประตูในค่ำคืนสุดท้ายหลังจากไปส่งมิโกะที่สนามบิน
จิลเลี่ยนตะกายกลับห้องด้วยความหมดอาลัยตายอยาก เปิดเมลตามปกติก็ตาแทบปิด...
หากคุณพร้อมตกลงกับข้อเสนอของเรา โปรดตอบรับเมลนี้ในทันที เจ้าหน้าที่ของเราจะไปเซ็นสัญญา และไปรับคุณที่วิทยาลัยใน 6 โมงเช้าวันพรุ่งนี้
ด้วยความนับถือ แดนดิไลออนคลับรีสอร์ต
เด็กสาวไม่ได้อ่านเนื้อความในจดหมายที่เหมือนจะยาวเหยียด นอกจากประโยคสุดท้ายเท่านั้น เท่านั้นจริง ๆ ก็ทำให้ตาสว่าง และเริงร่า รีบส่งเมลตอบกลับในทันที
แล้วพบกันในวันพรุ่งนี้ ที่หอพักของคุณ เวลา 6 โมงเช้า
น้อยที่สุดก็มีหนึ่งที่ตอบรับเธอเข้าทำงาน แต่หกโมงเช้าวันพรุ่งนี้มันจะเช้าเกินไปหรือไม่ แต่มันก็ทำเธอตาค้าง รีบเก็บของสุดท้ายส่วนตัวที่คิดว่าจำเป็นมากที่สุด
เธอนึกไม่ออกว่าเคยสมัครงานนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ใช่ว่าจะนึกออก ก็เธอแทบจะกวาดส่งสมัครงานไปทุกที่ที่ต้องการตามคุณสมบัติ
ไวเท่าความคิด จิลเลี่ยนเข้ากูเกิ้ลเสิร์จหาข้อมูลของแดนดิไลออนคลับรีสอร์ต มันมีแค่หน้าเว็บเพจสวยหวานรูปทุ่งดอกแดนดิไลออนสีขาว แต่มีป้ายตัวโต ๆ ปิดไว้ว่า
เฉพาะสมาชิกกิตติมศักดิ์
เธอพยายามแตะเมาส์ไล่หาช่องทางสมัครสมาชิกก็แทบไม่มี หรือจะเป็นคลับรีสอร์ตของพวกกิตติมศักดิ์จริง ๆ แต่ไม่รู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนของโลก มันก็ทำให้เด็กสาวต้องกลับไปอ่านเมลฉบับนั้นอย่างละเอียด ถึงได้เข้าใจว่า ตำแหน่งที่เธอจะต้องไปทำนั้นคือ ผู้ช่วยในแผนก ลูกค้าสัมพันธ์...
ในรีสอร์ตส่วนตัวกลางทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ห่างไกลจากประเทศที่เธออยู่คนละฟากโลก เงินเดือนสูงลิ่ว พร้อมที่พัก กินอยู่
โอ ขอบคุณพระเจ้า ฉันรักพระองค์ นั่นคือทั้งหมดที่ลูกต้องการ
ว่าไปมันมากเกินต้องการเสียอีก...
ตลอดคืนนั้นจิลเลี่ยนตาค้าง นอนไม่หลับได้แต่มองเข็มนาฬิกาบนโต๊ะค่อย ๆ ขยับเคลื่อนที่ไป เธอพยายามวาดภาพของตัวเอง ดูจะสวยหรูเสียเหลือเกิน ลูกค้าสัมพันธ์ รีสอร์ตส่วนตัวกลางทะเล มันต้องหรูหราเกินสภาพตัวเธอแน่ ๆ
แต่อย่างไรก็ตาม มันคงไม่ทำให้แม่ต้องมาฟุ้งซ่าน ว่าเธอจะไประหกระเหินทำงานเหมือนเด็กข้างถนนอย่างแน่นอน และข้อสำคัญเธอค่อนข้างมั่นใจว่า มันน่าจะไกลเกินอิทธิพลของเดย์โอจะเอื้อมถึง
ด้วยความตื่นเต้นเธอลุกจากที่นอนเปลี่ยนเสื้อผ้า และเตรียมเป้หลัง ตั้งแต่ยังไม่หกโมงเช้า ลงมานั่งรอที่ห้องรับแขกด้านล่างของหอพัก
หอพักในวิทยาลัยช่วงเวลาหลังสอบเสร็จ เริ่มร้างผู้คน และยิ่งเป็นเวลาเช้ามาก ๆ แบบนี้ ไม่มีใครเดินไปเดินมาให้น่าเวียนหัว เหมือนปกติมีชั่วโมงเรียนตอนเช้า เด็กสาวนั่งรอที่เก้าอี้กอดเป้ของตัวเองไว้แน่น ใจตุ้ม ๆ ต๋อม ๆ นั่งจับตามองประตูทางเข้าว่าใครจะผ่านเข้ามา
แล้วในที่สุดเมื่อนาฬิกาเก่าแก่ตั้งพื้นของห้องรับแขกบอกเวลาหกโมง ผู้ชายร่างสูงในสูทสีน้ำตาลเดินเข้ามาในตึกหอพัก พร้อมกับผู้ชายตัวเล็กกว่าในสูทสีดำพร้อมกระเป๋าเอกสาร ไม่ต้องเดาให้มากความ ต้องเป็นคนจากรีสอร์ตแน่นอน
คุณจิลเลี่ยน...ผมแม็คคาร์ธี่ครับ จากแดนดิไลออน คุณต้องทำงานร่วมกับผม และนี่ คุณสตีเฟ่น เป็นทนายของเรา
ดวงตาสีฟ้าอมเขียวส่งมิตรภาพมาพร้อมกับมือที่ยื่นทักทาย เด็กสาวเห็นเหมือนผืนน้ำของทะเลเมดิเตอร์เรเนียนอยู่ในนั้น น้ำเสียงของเขาบ่งบอกเป็นชาวยุโรปชัดเจน
เธอรู้สึกโลกหมุนติ๋ว เมื่อเขาสัมผัสมือกับเธอ พระเจ้าหยิบยื่นส่งอนาคตมาให้พร้อมกับชายผมสีน้ำตาลเข้มหยักโศกยาวที่รวบไว้ด้านหลังคนนี้ เขาดูเท่ และสง่างามราวกับเจ้าชาย
เด็กสาวได้แต่อมยิ้ม รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอย...
รายละเอียดการทำงานเอาไว้คุยในระหว่างเดินทาง แต่ก่อนออกเดินทางกัน ผมคงต้องทำให้มันสมบูรณ์เสียก่อน ขอให้คุณอ่านสัญญาอย่างละเอียด และเซ็นมันให้ถูกต้องเรียบร้อย
จิลเลี่ยนต้องเบิกตาโตทันทีเมื่อแม็คคาธี่พูดจบ และคุณทนายร่างเล็กหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋า
พระเจ้า! ให้ตายสิ มันหนากว่าตำราเรียนบางเล่มของเธอเสียอีก นี่ต้องใช้เวลานานแค่ไหนที่จะอ่านมันจบ
ต้องอ่านมันอย่างละเอียดด้วยหรือคะ
อันนั้นขึ้นอยู่กับคุณเอง ผมมีเวลาให้คุณมากพอ
เด็กสาวถอนใจ อย่างสะอื้นในอก แต่เธอก็พลิกอ่านแบบแสกนอย่างรวดเร็ว พยายามจับความสำคัญ ที่เธอยังไม่เข้าใจมันซักเท่าไร
แล้วคุณจะเข้าใจทุกอย่างดีขึ้นเมื่อเริ่มต้นทำงาน
ชายหนุ่มส่งเสียงราวกับให้กำลังใจ และเข้าใจว่าเธอรู้สึกอย่างไร
จิลเลี่ยนไม่รู้ว่ามันเนิ่นนานขนาดไหนที่อ่านสัญญาทุกหน้า แม้ผ่านไปเกือบชั่วโมง เธอก็ยังไม่เข้าใจมันเลยจริง ๆ มันเป็นภาษากฎหมายที่ยากกับการตีความ การทำงาน การรับหน้าที่ ขอบข่ายของงาน การไม่เปิดเผยงานที่ทำกับใคร การยอมรับสภาวะกดดัน เงินเดือน การเดินทาง เรื่องที่พัก อายุการทำงาน บลา บลา...
นี่เธอกำลังไปทำงานอะไรกันแน่นะนี่ แต่ช่างมันเถอะ นั่นคือปลีกย่อยกับอนาคตที่อย่างไรเธอก็ต้องเผชิญอยู่แล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดของเธอคือการมีงานทำ มีที่ซุกหัวนอน และห่างไกลจากตระกูลเกลนวู้ด
คุณทนายส่งปากกาให้เธอ เมื่อมาถึงหน้าสุดท้าย เด็กสาวรีบเซ็นมันก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ สำหรับเธอนั้นไม่มีวันแน่นอน เด็กสาวเซ็นคู่ฉบับอีกชุด ก่อนส่งคืนปากกาให้ทนายพร้อมกับเอกสาร
เมื่อเรียบร้อยแล้ว เราก็คงออกเดินทางกันได้ แล้วกระเป๋าเดินทางของคุณ
ชายหนุ่มหันมองรอบ ๆ ตัว จิลเลี่ยนส่ายหน้า ชี้ให้เขาดูเป้ข้าง ๆ ตัว เขาหัวเราะเสียงดัง ขณะที่คุณทนายทำหน้าตาประหลาด ๆ
คุณไม่ได้ไปอยู่แคมป์เด็กนักเรียนนะคุณจิลเลี่ยน คุณต้องเป็นผู้ช่วยของผม ข้อสำคัญที่แดดิเลี่ยนเราไม่แต่งตัวกันแบบนี้
เด็กสาวก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเอง ได้แต่ทำหน้าป้อย ๆ ทุกอย่างมันเร่งด่วน แต่แจ็คเก็ตยีนตัวนี้ สำหรับเธอมันก็หรูดูดี เหมาะกับการเดินทาง
ธรรมดาครับคุณแม็คคาธี่ เด็กสาวอเมริกันก็ใส่ยีนส์ ใส่บู้ตแบบนี้กันทุกคน
ฉันเตรียมเสื้อผ้าไม่ทัน...
คุณทนายช่วยแก้ต่าง ฉันได้แต่อ้อมแอ้มตอบ เขาอมยิ้ม ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...
ขนาด 38 รบกวนให้พร้อม ครับ ครับ ขอบคุณมาก... ครับ... ที่สนามบิน
ชายหนุ่มพยักหน้าเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เขาเหลือบตาหันมามองเด็กสาวทั้งตัวอีกครั้ง ก่อนอมยิ้มเดินนำหน้าออกไป คุณทนายจับมือให้กำลังใจ ร่ำลา ก่อนเดินไม่พูดไม่จา แยกจากไปที่รถอีกคัน
โอ้แม่เจ้า! ลีมูซีนคันยาวจอดอยู่หน้าตึก เรียกให้นักศึกษาหลายคนที่เดินไปเดินมามองด้วยความสนใจ คนขับรีบกลับเข้าไปประจำที่ เมื่อเข้ามาถึงรถ
จิลเลี่ยนรู้สึกตื่นตาตื่นใจ คุณนายเกล็นวู้ดกับเดย์โอยังไม่ไปไหนมาไหนกับลีมูซีนสีขาวคันยาวหรูหราไฮเทคมากอย่างนี้
ให้ตายสิ! เด็กสาวรู้สึกอยากหดให้ตัวลีบที่สุดเมื่อก้าวขึ้นไปนั่งบนรถต่อจากชายหนุ่ม เธอเริ่มเข้าใจได้ในทันทีในความหมายที่เขาว่าไม่ได้ไปทำงานแคมป์ นี่เธอคงเหมือนเด็กผู้หญิงโกโรโกโสในสายตาเขาจริง ๆ...
แต่อย่างไรก็ตาม จิลเลี่ยนรู้ดีว่า มันเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง อนาคตของเธอต้องสวยหรูไม่แพ้รถลีมูซีนคันนี้อย่างแน่นอน
**โปรดติดตามอ่านในบทต่อไป**
