บทนำ หัวใจนฤการ

[กำปั่น]

เห็นเขาเอาฤกษ์เอาชัย ลองเอาบ้าง

บทนำ หัวใจนฤการ

รถยนต์คันเล็กสีขาวขุ่น ลดความเร็วลงและจอดที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ป้ายชื่อหินอ่อนแกะสลักสีทองหรูหราที่ติดตรงรั้วทางเข้า ทำให้หญิงสาวมั่นใจมากขึ้น บ้าน ‘นฤการ’

"ในที่สุดก็เดินทางถึง"

แต่บ้านหลังนี้ ใหญ่โตเกินกว่าคำว่าบ้านที่เธอคาดการณ์เอาไว้มาก หญิงสาวแอบหวั่นใจนิดๆ กับการเดินทางมาครั้งนี้ของเธอ

   “ขอให้ม่านแก้วเจอแต่สิ่งดีๆ พระเจ้าจะคุ้มครองลูก”

   เสียงแม่อธิการชราวัยหกสิบกว่าชาวฝรั่งเศสแว่วเข้ามาให้ได้ยิน แม่อธิการโซเนีย ที่เป็นเสมือนแม่แท้ๆ และเป็นผู้ดูแลสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ‘บ้านเพียงใจ’ สถานที่ๆเธอเรียกว่าบ้าน สถานที่ๆเธอพักอาศัยมาตลอดตั้งแต่เริ่มจำความได้

   ม่านแก้วมองคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่แมกไม้สีเขียวสดพลางนึกถึงเส้นทางชีวิตของตัวเอง
ที่ต้องเดินทางมาที่นี่อย่างไม่มีทางอื่นให้เลือกมากนัก กับเวลาหลายชั่วโมงระหว่างเดินทาง ทำให้ความกลัว ความกังวน ความคิดถึงถิ่นที่จากมา ค่อยผ่อนลง

"กดออดตั้งหลายที ยังไม่มีใครออกมาเลยครับ" เสียงคนขับรถดังขัดความคิดของม่านแก้ว

"ประตูรั้วเปิดทิ้งไว้แบบนี้ น่าจะขับเข้าไปข้างในได้นะคะ คงไม่ค่อยมีคนเดินผ่านเข้าออกสักเท่าไหร่ ลุงขับเข้าไปเลยดีกว่าค่ะ" เธอบอกคนขับรถให้เข้าไปในบ้านที่เป็นทั้งปลายทางในวันนี้ และเป็นจุดเริ่นต้นของวันอื่นๆต่อไป

หญิงสาวปรับกระจกลงเมื่อรถยนต์แล่นผ่านประตูรั้ว กลิ่นหอมๆของดอกจำปีโชยมาแตะจมูก ยั่วยวนชวนหลงใหล รถวิ่งช้าๆมาตามทางถนนที่มีต้นไม้ดัดตัดแต่งพุ่มเรียงเป็นแถวอยู่สองข้างทาง 

ปฎิมากรรมปูนปั้นสีขาว ดึงดูดความสนใจของม่านแก้ว บนแท่นที่สง่างามนั้นคือหญิงสาวผมยาวมีปีกกว้างและทำท่าเหมือนกำลังจะโผบิน

“ปราสาทในเทพนิทานชัดๆ”

   ม่านแก้วคิดในใจ พลางเอื้อมดึงประตูรถเปิดออก เมื่อรถจอดสนิท

   หญิงสาวก้าวเท้ามายืนอยู่บนเทอเรสหน้าประตู มองหาผู้คน ในความเงียบได้ยินเพียงเสียงของสายลมที่พัดแรง จนกระโปรงผ้าฝ้ายสะบัดตามแรงลม เธอรีบรวบกระโปรงปลายบานที่สั้นเพียงเข่าเอาไว้พลางมองไปโดยรอบอีกครั้ง 

   ดอกจามจุรีสีชมพูอ่อนนุ่มเหมือนขนนก ร่วงลู่ลงมาจากต้นจามจุรียักษ์ที่ปลูกอยู่ ไม่ไกลจากตัวตึกมากนัก ลำต้นที่สูงใหญ่ดูมีอายุกว่าร้อยปี ความเก่าแก่ของมันเสมือนคำบอกกล่าวแก่ผู้มาเยือนว่าคฤหาสน์หลังงามตรงหน้านี้  ผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้วหลายชั่วอายุคนแล้ว

   แม่เคยได้ยินเรื่องราวของที่นั่นมาบ้างแล้วล่ะ มันงดงาม ร่มรื่น เงียบสงบ แม่คิดว่าลูกต้องชอบมัน

   เสียงของคุณแม่โซเนีย แว่วเข้ามาอีกครั้ง ม่านแก้วลอบถอนหายใจ มันคงจะดีแบบที่คุณแม่อธิการบอก
ถ้าหากคำพูดเหล่านั้นมันไม่สวนทางกับความรู้สึกของเธอ ที่คิดว่าบ้านที่ร่มรื่นหลังนี้ มันช่าง วังเวง อ้างว้าง เงียบเหงา ราวไร้ผู้อาศัยมาแรมปี!